MODLITWA ZA ZMARŁYCH

Szczegóły

Utworzono: sobota, 29, październik 2016 11:31

ks. Krzysztof

"Modlitwa za żywych i zmarłych" jest jednym z siedmiu uczynków miłosierdzia co do duszy. U Boga czas - pojmowany jako coś co ogranicza - nie istnieje. Ale ludzie, istniejący w czasie, mają zadanie wstawiać się u Boga za innymi. To, co ktoś w swym życiu czyni dla innych, jest u Boga zawsze teraźniejszością. Dlatego słuszna jest modlitwa za ludzi, którzy już dawno zmarli.

Człowiek za życia stoi na każdym kroku wobec konieczności wyboru dobra i zła, wiary lub niewiary, miłości bliźniego lub egoizmu. W ostateczności dojść może do pełni dobra, wiary, miłości tak, że śmierć stanie się dla niego chwilą zjednoczenia z Bogiem. Może też dojść do ostatecznego sprzeciwu wobec Boga i w konsekwencji- do potępienia.

I w jednym, i w drugim przypadku modlitwa za zmarłych nie znajdowałaby usprawiedliwienia: zbawionym nie jest potrzebna, potępionym zaś nie mogłaby już pomóc. Lecz dusza człowieka może dojść do jeszcze jednego stanu, którym jest czyściec. Jest to miejsce w którym człowiek ma możliwość odpokutowania za grzechy już odpuszczone i oczyszczenie się z wad, I jedynie wiara w możliwość tego pośmiertnego oczyszczenia uzasadnia praktykę modlitwy za zmarłych. Nasze modlitwy mogą pomóc zmarłym w tym oczyszczeniu i przyśpieszyć chwilę ich ostatecznego zbawienia.

Przykładem tej praktyki i jej pochwała daje nam Księga Machabejska, która to wyraża akceptacje poczynań Judy, wodza izraelitów, który zadbał o modlitwę i złożenie ofiary przebłagalnej za zabitych

"Aby zostali uwolnieni od grzechu"
(2 Mch 12,45)


TRZY DNI W CZYŚĆCU

Pewien pobożny chrześcijanin był chory i prosił Boga, żeby mu odjął cierpienia. Potem miał piękny sen. Anioł ukazał mu się we śnie i rzekł mu:

"Nie długo już będziesz żył. Wybierz sobie, albo 3 lata
cierpienia na ziemi, albo trzy dni mąk w czyśćcu"

Chory wybrał sobie trzy dni mąk w czyśćcu. Gdy już umarł ów pobożny człowiek, dostał się do czyśćca; tam ukazał mu się znowu ów Anioł i pocieszał go. Wtenczas rzekła owa cierpiąca dusza do Anioła:

"Mówiłeś mi, że będę tutaj tylko 3 dni, a ja cierpię tu już co najmniej 3 lata"

Anioł odpowiedział:

"Co mówisz; jesteś dopiero kilka minut. Ciało
twoje na świecie nawet jeszcze nie ostygło"

-Zaprawdę, mąk czyśćcowych nie można nawet porównać z cierpieniami na ziemi. Dlatego lepiej jest odpokutować grzechy tu na ziemi.

Słusznie modli się św. Augustyn do Boga:

"Panie, tu piecz, tu siecz, tu pal, bylebyś na wieki zachował"

Uwielbiam Cię Krzyżu najdroższy
Delikatnymi członkami Pana mego przyozdobiony
Krwią jego najdroższą zroszony
Uwielbiam Cię Boże mój na Krzyżu złożony
A krzyż uwielbiam z miłości ku Tobie.

MODLITWY ZA ZMARŁYCH

Panie, Boże Wszechmogący, ufając Twemu wielkiemu Miłosierdziu zanoszę do Ciebie moją pokorną modlitwę: wyzwól duszę Twego sługi (Twojej służebnicy) od wszystkich grzechów i kar na nie. Niech święci Aniołowie jak najprędzej zaprowadzą ją z ciemności do wiekuistego światła, z karania do wiecznych radości. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Panie, nakłoń Twego ucha ku naszym prośbom, gdy w pokorze błagamy Twego miłosierdzia; przyjmij duszę sługi Twego N., której kazałeś opuścić tę ziemię, do krainy światła i pokoju i przyłącz ją do grona Twych wybranych. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Boże, Ty nam nakazałeś miłować wszystkich ludzi jak braci i siostry, także tych, których śmierć zabrała z tej ziemi. Wszyscy bowiem żyjemy w Tobie, wszyscy zjednoczymy się z Tobą w jednej wierze i miłości. Dopomóż nam, miłosierny Boże, zawsze dążyć ku temu zjednoczeniu, z miłością pomagając naszym żyjącym braciom i siostrom radą i dobrym przykładem, a zmarłym modlitwą i zasługami płynącymi z naszych dobrych uczynków. Racz przyjąć tę modlitwę, a przez nieskończone Miłosierdzie Twoje, przez Mękę i Śmierć Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, naszego Zbawiciela i Odkupiciela, zmiłuj się nad duszami zatrzymanymi w czyśćcu, które muszą odpokutować za swoje grzechy, zanim wejdą do Twojej chwały. Ześlij im Ducha Twego, Pocieszyciela, aby je oświecił światłem i Twoją łaską oraz umacniał w nadziei Twego Miłosierdzia. Racz je wprowadzić do Królestwa Twojej chwały za przyczyną Najświętszej Maryi Panny i wszystkich Twoich świętych, jak również przez modlitwy Twego świętego Kościoła i nas wszystkich, niegodnych sług Twoich, którzy błagamy dla nich o Twe zmiłowanie. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

O Boże mój, miłuję Cię nade wszystko dla Twej nieskończonej dobroci i żałuję z całego serca, że Ciebie, moje Dobro Najwyższe, tak wiele razy obraziłem. Udziel mi swej łaski, abym wytrwał w dobrym i nie powracał już do dawnych moich grzechów. Zmiłuj się nade mną, a także nad duszami cierpiącymi w czyśćcu, które miłują Cię z całego serca i ze wszystkich swoich sił. Wysłuchaj błagania, jakie zanoszę za nimi i udziel mi łaski, o którą proszę przez ich wstawiennictwo. Miej litość nade mną i nad biednymi duszami w czyśćcu. O Maryjo, Matko dusz w czyśćcu cierpiących, uproś im jak najszybsze uwolnienie z czyśćca i wieczny odpoczynek w niebie. Amen.

Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie,
a światłość wiekuista niechaj im świeci.
Niech odpoczywają w pokoju.
Amen.

MODLITWA ZA ZMARŁYCH RODZICÓW

Boże, Tyś nam przykazał czcić ojca i matkę,
zmiłuj się łaskawie nad duszami moich rodziców i odpuść im grzechy;
pozwól mi oglądać ich w radości Twej wiekuistej światłości.
Przez Chrystusa, Pana naszego.
Amen

MODLITWA POWSZECHNA ZA ZMARŁE DUSZE

Boże, który nam rozkazałeś miłować wszystkich ludzi jak braci i siostry, a nie zniosłeś tego rozkazu i względem tych, których śmierć z tej ziemi zabrała, wszyscy bowiem żyjemy w Tobie, wszyscy kiedyś połączymy się wspólną wiarą i miłością Twoją i wszyscy w Tobie zjednoczymy.

O! Dopomóż nam, Boże miłosierny, abyśmy wszyscy i zawsze ku temu zjednoczeniu dążyli i wszystkim bliźnim braciom naszym, żyjącym radą i dobrym przykładem, a zmarłym modlitwą i zasługą z dobrych uczynków naszych z miłością dopomagali. Nie odrzucaj, o Panie, tej modlitwy naszej, a przez nieskończone miłosierdzie Twoje, przez Mękę i śmierć Jezusa Chrystusa, Zbawiciela i Odkupiciela naszego, zmiłuj się nad duszami w Czyśćcu zatrzymanymi, które jeszcze dla grzechów swoich, za które pokutować muszą, wejść do chwały Twojej nie mogą.

Ześlij im Ducha Twego Pocieszyciela, aby je światłem i łaską Twoją oświecił, w nadziei Twego miłosierdzia umacniał i za przyczyną Przenajświętszej Maryi Panny i wszystkich Świętych Twoich, tudzież świętego Kościoła Twojego i nas wszystkich, niegodnych sług Twoich, którzy za nimi zlitowania Twego błagamy, do Królestwa chwały Twojej wprowadzić je raczył.

Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie, a światłość
wiekuista niechaj im świeci, niech odpoczywają w pokoju.
Amen

źródło - http://www.vismaya-maitreya.pl

ŚWIĘCI ARCHANIOŁOWIE

Szczegóły

Utworzono: sobota, 24, wrzesień 2016 17:13

ks. Krzysztof

         29 września świętujemy dzień Archaniołów: Michała, Rafała i Gabriela, którym Bóg powierzył specjalne misje wobec ludzi. Archaniołowie nigdy nie byli ludźmi, jednak zaliczani są do świętych. W początkach chrześcijaństwa zbyt pochopnie oddawano cześć siedmiu Archaniołom, wymienianym w apokryfach. Synody w Laodycei (361 r.) i w Rzymie (492 r. i 745 r.) zezwoliły, by otoczyć kultem liturgicznym tylko św. Michała, św. Gabriela i św. Rafała, ponieważ tylko o tych Archaniołach mamy wyraźne świadectwo w Piśmie Świętym.

          Imiona Archaniołów mają charakter teoforyczny. Wskazują na ich powiązanie z Bogiem. Określają również istotę misji pełnionej przez nich z woli Bożej. Michał - z hebrajskiego Mika´el znaczy - "któż jak Bóg" (tzn. któż może równać się z Bogiem?). Imię Gabriel - z hebrajskiego Geber´el - składa się z dwóch wyrazów: geber - silny oraz el - Pan Bóg. Imię to tłumaczone jest wiec jako "mąż Boży", "wojownik Boży". Rafał to również imię pochodzenia hebrajskiego Rapha´el i oznacza "Bóg uzdrawia", "Bóg uleczył".

         Pierwsze miejsce wśród Archaniołów ma Michał. Według tradycji chrześcijańskiej i żydowskiej, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i skłonił do buntu część aniołów, wówczas św. Michał miał wystąpić jako pierwszy przeciwko niemu z okrzykiem "któż jak Bóg!". Na kartach Pisma Świętego - Starego i Nowego Testamentu - wymieniany jest pięciokrotnie, w Księdze Daniela nazwany jest "jednym z przedniejszych książąt nieba" (Dn 13, 21) oraz obrońcą ludu izraelskiego (Dn 12, 1). Św. Jan w Apokalipsie określa go jako stojącego na czele duchów niebieskich i walczącego z szatanem (Ap 12, 7), św. Juda Apostoł twierdzi, że właśnie św. Michałowi zostało zlecone, aby strzegł ciała Mojżesza po jego śmierci. Mówi o nim również św. Paweł Apostoł (1 Tes 4, 16). Stary Testament przypomina, że imię Michała nosili także ludzie (por. Lb 13, 14; 1 Krn 5, 13, 2 Krn 21, 24; Ezd 8, 9). Św. Michał pojawia się w piśmiennictwie wczesnochrześcijańskim. Uchodzi tam za księcia aniołów, Archanioła, któremu Bóg powierzył zadania wymagające szczególnej siły. Wstawia się za ludźmi u Boga, stoi przy umierających, a potem towarzyszy duszom w drodze do nieba. Z tego tytułu jest on patronem kaplic cmentarnych, a w XII w. przedstawiany jest z wagami do odmierzania dobrych uczynków.

       Archanioł Michał jest patronem złotników i rytowników, żołnierzy, aptekarzy, krawców, szklarzy, malarzy, piekarzy, tokarzy, kupców, konstruktorów wag, pracowników banków, wzywany jest także w przypadku błyskawic i niepogody. Jest również patronem umierających i ich orędownikiem na Sądzie. Dlatego Kościół wzywa go na pomoc w pieśni: Książę niebieski, święty Michale, / Ty sprawy ludzkie kładziesz na szale! / W dzień sądu Boga na trybunale / Bądź mi Patronem, święty Michale,/ Za Protektora bądź i Patrona,/ Niech mnie wspomoże Twoja obrona, / Uśmierz czartowską zuchwałość srogą, / Bądź Przewodnikiem, bądź mi i Drogą.
Przedstawia się go jako rycerza z mieczem we wzniesionej prawej ręce, w zbroi, z oszczepem, z pokonanym i związanym szatanem w postaci smoka u stóp, na tarczy napis łaciński: Quis ut Deus - "Któż jak Bóg".
Imię Gabriel w Starym Testamencie występuje dwa razy. Raz tłumaczy prorokowi Danielowi sens wizji o baranie i koźle (Dn 8, 13-26), za drugim razem wyjaśnia Danielowi przepowiednię Jeremiasza o 70 tygodniach-latach (Dn 8, 13--26; 29,10; Jr 25, 11n).

       W Nowym Testamencie Gabriel uważany jest za szczególnego opiekuna Świętej Rodziny. Najpierw powiadomił Zachariasza o narodzinach Jana Chrzciciela, potem zwiastował Najświętszej Maryi Pannie narodzenie Pana Jezusa. Wydarzenia te opisał św. Łukasz (Łk 1, 1-80). To Gabryiel pojawił się również w snach św. Józefa, powiadamiając go najpierw o macierzyństwie Maryi, potem ostrzegając przed Herodem (Mt 2, 13) i wreszcie nakazując mu wrócić do Nazaretu (Mt 2, 19--20). Zapewne św. Gabriel był obecny przy zmartwychwstaniu Pana Jezusa (Mt 28, 5-6) oraz przy Jego wniebowstąpieniu (Dz 1, 10).
Papież Pius XII w 1951 r. ogłosił Archanioła Gabriela patronem telegrafu, telefonu, radia i telewizji. Jest również patronem doręczycieli i urzędników pocztowych, posłańców, kolekcjonerów znaczków pocztowych, łącznościowców i korespondentów prasowych. Najczęściej przedstawiany jest jako młodzieniec w białych szatach, ze skrzydłami, w scenie Zwiastowania.

       Archanioł Rafał znany jest przede wszystkim z Księgi Tobiasza, w której czytamy, jaką opieką otoczył Tobiasza w czasie podróży do Persji, a po powrocie do domu wyjawił Tobiaszowi i jego ojcu, kim jest: "Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański" (Tb 12, 15).
Archanioł Rafał czczony jest jako patron chorych, pielgrzymów i podróżnych oraz aptekarzy, górników, dekarzy, marynarzy, emigrantów, wzywany w przypadku choroby oczu i zarazy. Pod koniec średniowiecza zaczęto uważać Rafała za opiekuna podróżnych. Jest przedstawiany najczęściej jako Anioł Stróż czuwający nad krokami ludzi. Prośmy Boga, aby Ten, który z podziwu godną mądrością wyznacza obowiązki aniołom i ludziom, sprawił łaskawie, aby na ziemi strzegli naszego życia aniołowie, którzy w niebie zawsze pełnią służbą przed Nim.

Koronka do Miłosierdzia Bożego

Szczegóły

Utworzono: sobota, 24, wrzesień 2016 08:51

ks. Krzysztof

Jak dobrze odmawiać Koronkę do Miłosierdzia Bożego?

Chrystus systematycznie przygotowywał siostrę Faustynę do odkrycia, zrozumienia i wypełnienia jej życiowej misji - stopniowo formował ją na szafarkę i apostołkę Bożego Miłosierdzia. Realizując swój plan, w pierwszym rzędzie odsłonił przed nią tajemnicę Miłosierdzia Bożego, a następnie przekazał swoje pragnienie, by ona sama była nim przeniknięta: „Pragnę, aby serce twoje było ukształtowane na wzór miłosiernego Serca Mojego. Miłosierdziem Moim musisz być przesiąknięta" (Dz. 167).

„O Boże mój, jestem świadoma posłannictwa swego w Kościele świętym"

Święta Faustyna prowadziła intensywne życie wewnętrzne wyrażające się otwartością na Miłosierdzie Boże oraz czynnym zaangażowaniem w świadczenie miłosierdzia innym, szczególnie przez modlitwę o charakterze zadośćczyniącym i błagalnym. Ważną rolę w tym dziele odgrywa Koronka do Miłosierdzia Bożego, pochodząca z okresu jej pobytu w Wilnie. Przebywając w swojej celi (13.09.1935 r.), mistyczka ujrzała Anioła wykonawcę gniewu Bożego, który miał dotknąć ziemię karą. Gdy próbowała Go powstrzymać, ujrzała Trójcę Świętą i ogarnięta łaską zaczęła prosić Boga za światem słowami wewnętrznie usłyszanymi (Dz. 474). Następnego dnia w kaplicy usłyszała: „Modlitwa ta jest na uśmierzenie gniewu Mojego" (Dz. 476), dowiedziała się też, w jaki sposób należy ją odmawiać.

Intensywna modlitwa o miłosierdzie dla świata za pomocą koronki przekonała szafarkę Bożego Miłosierdzia o skuteczności stosowania tej formuły modlitewnej oraz pomogła jej w pełniejszym odkryciu swojego miejsca w Kościele: „O Boże mój, jestem świadoma posłannictwa swego w Kościele św. Ustawicznym wysiłkiem moim jest wypraszać Miłosierdzie dla świata" (Dz. 482). „Wyczuwam i rozumiem, że to jest moje zadanie tu i w wieczności" (Dz. 483). To odkrycie, jak wskazują na to jej słowa, stanowiło dla niej bardzo ważne wydarzenie. Określiło ono jej posłannictwo w Kościele - aktualne i w wieczności. Mistyczka uświadomiła sobie, że ma być świadkiem Miłosierdzia Bożego przez całą wieczność.

„Ojcze Przedwieczny, Ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa"

Koronkę do Miłosierdzia Bożego należy odmawiać na zwykłym różańcu, składającym się z pięciu dziesiątek. Struktura tej modlitwy przedstawia się następująco: na początku Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo i Wierzę w Boga, następnie na dużych paciorkach formułę „Ojcze Przedwieczny" (...), natomiast na małych paciorkach: „Dla Jego bolesnej męki (...), na zakończenie należy odmówić trzykrotnie: Święty Boże" (...) (Dz. 476).

Formuła wstępna zaczynająca się od słów „Ojcze Przedwieczny" pokazuje, że modlitwa jest skierowana do Boga -Ojca miłosierdzia przez Chrystusa, jedynego Pośrednika między Bogiem a ludźmi. Ofiara krzyżowa Chrystusa, do której się odwołuje, jest objawieniem pełni Miłosierdzia Bożego, a jednocześnie „przebłaganiem" Boga za grzechy całego świata (por. 1J 4, 10). Formułę: „Ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa": należy odczytywać i rozumieć w dwóch kontekstach: eucharystycznym i chrystologicznym. Wezwanie „Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo" w swoim sformułowaniu odwołuje się do definicji teologicznej, wyrażonej przez sobór trydencki w odniesieniu do prawdziwej, rzeczywistej i substancjalnej obecności Chrystusa w Eucharystii. Słowa te wskazują na obecność Jezusa, prawdziwego Syna Bożego, Drugiej Osoby Boskiej, który przyjął ludzkie ciało, stając się jednością natury Boskiej i ludzkiej. W trydenckim wyznaniu wiary czytamy: „Wyznaję również, że we Mszy św. ofiaruje się Bogu prawdziwą, właściwą, przebłagalną Ofiarę za żywych i umarłych, oraz że w Najświętszym Sakramencie Eucharystii jest prawdziwie, rzeczywiście i istotnie obecne Ciało i Krew wraz z Duszą i Bóstwem Pana naszego Jezusa Chrystusa" (...). Wyrażenie „Bóstwo" Pana Jezusa używane w tej formule modlitewnej wskazuje nie tylko na obecność Syna Bożego w Eucharystii, ale również odwołuje się do tradycji chrystologicznej sformułowanej na Soborze w Chalcedonie, według której Syn Boży jest prawdziwym Bogiem równym w Bóstwie Ojcu. Użyte w tej formule wyrażenie „Bóstwo" Chrystusa oznacza Jego Boską Osobę. W tym akcie modlący się, łącząc się z ofiarą Jezusa na krzyżu, odwołuje się do miłości Boga Ojca względem cierpiącego Syna, a pośrednio także do miłości miłosiernej względem wszystkich ludzi. Wezwanie „na przebłaganie za grzechy nasze i świata całego" podkreśla, że zjednoczenie z Ofiarą Chrystusa jest włączeniem się w dzieło przebłagania Boga za grzechy modlącego się i wszystkich, których obejmuje swoją modlitwą. Podobne odwołanie się do miłości Ojca ma miejsce w formule „dla Jego bolesnej męki", gdzie zaakcentowane jest nie tyle zadośćuczynienie, jakie Jezus złożył za nas, ile wzywanie miłosierdzia Boga Ojca dla nas, czyli odwołanie się do tej miłości, której wyrazem była męka Chrystusa. Warto zwrócić uwagę na to, że recytacja koronki zawsze powinna być w liczbie mnogiej, ponieważ wyraża ona prośbę o Miłosierdzie Boże „dla nas i świata całego" (Dz. 476). „Nas" w tej formule oznacza recytującego i wszystkich, za których jest on zobowiązany i pragnie się modlić; natomiast określenie „cały świat" obejmuje wszystkich żyjących i zmarłych przebywających w czyśćcu. Formuła „miej miłosierdzie dla nas i całego świata" posiada jeszcze jeden wymiar. Uczy wyzwalania się z egoizmu w modlitwie i dostrzegania potrzeby troski o dobro innych; uczy nasze osobiste dobro jednoczyć z dobrem wspólnoty. Czyni to z odmawiania Koronki do Miłosierdzia Bożego akt ofiarnej - miłosiernej miłości chrześcijańskiej, obejmującej ostatecznie swym zakresem całą ludzkość (Dz. 929).

„O, jak wielkich łask udzielę duszom, które odmawiać będą tę koronkę"

Odmawianie koronki jest drogą otwarcia się człowieka na doświadczenie Bożego Miłosierdzia i stanowi istotny element świadczenia miłosierdzia bliźnim, tym bardziej, że z tą modlitwą związane są obietnice Chrystusa: „Przez odmawianie tej koronki podoba mi się dać wszystko, o co mnie prosić będą" (Dz. 1128). Wyjaśnia jednak, że przez koronkę można wyprosić to wszystko, co jest zgodne z wolą Bożą (Dz. 1731). Określenie „wszystko" oznacza w powyższym kontekście zarówno dobra duchowe - zbawcze, jak i doczesne, tak dla całych społeczności, jak i dla indywidualnych osób. Pan Jezus wielokrotnie zachęcał lub wręcz nakazywał „nieustanne" odmawianie Koronki do Miłosierdzia Bożego. Swym zasięgiem mistyczka miała obejmować w czasie modlitwy całą ludzkość: grzeszników, znajdujących się w niebezpieczeństwie popełnienia grzechu, konających, zagrożonych potępieniem, a także osoby nie znające Boga czy też za mało Go kochające (Dz. 929). Chrystus zapewniał ją, że obdarzy łaską nawrócenia i dobrej śmierci umierających, gdy będzie przy nich odmawiana Koronka do Bożego Miłosierdzia (Dz. 811). Zapewniał także o swojej obecności przy tych osobach: „Gdy tę koronkę przy konających odmawiać będą, stanę pomiędzy Ojcem a duszą konającą nie jako Sędzia sprawiedliwy, ale jako Zbawiciel miłosierny" (Dz. 1541). Pan Jezus dał jej poznać, iż w tej koronce jest wielka pomoc dla konających (Dz. 834-835). Odmawianie koronki stanowi nie tylko drogę świadczenia miłosierdzia innym ludziom, ale wiążą się z tym także obietnice Chrystusa w stosunku do osób praktykujących tę modlitwę (Dz. 848). Dotyczą one w szczególny sposób godziny śmierci: „Ktokolwiek będzie ją odmawiał, dostąpi wielkiego miłosierdzia w godzinie śmierci (...), niepojętych łask pragnę udzielać duszom, które ufają mojemu miłosierdziu" (Dz. 687). Ta wielka obietnica dotyczy z całą pewnością nawrócenia i śmierci w stanie łaski. Chrystus zapewnił mistyczkę, że wszyscy szerzący cześć Bożego Miłosierdzia i odmawiający koronkę „w godzinę śmierci nie doznają przerażenia. Miłosierdzie moje osłoni je w tej ostatniej walce" (Dz. 1540). Powyższa obietnica wskazuje na potrójny wymiar łaski udzielanej umierającym - brak lęku, pokój duszy i spokojną śmierć.

„Córko moja, zachęcaj dusze do odmawiania tej koronki"

W objawieniach Chrystus zachęcał apostołkę Bożego Miłosierdzia do nieustannego odmawiania koronki i do rozszerzania znajomości tej formuły modlitewnej wśród jak najliczniejszej rzeszy wierzących. Przedstawił też podstawowe warunki, jakie powinny być spełnione przy odmawianiu koronki: ufność i wytrwałość w modlitwie oraz pełnienie dzieł miłosierdzia przez czyn, słowo i modlitwę. Recytacja koronki powinna więc wypływać z ufności w Miłosierdzie Boże i być jej zewnętrznym wyrazem, ponieważ Bóg udziela swych łask tylko tym, którzy ufają Jego miłosierdziu i na miarę tej ufności (Dz. 687).

Koronka do Miłosierdzia Bożego

Na początku:

Ojcze nasz..., Zdrowaś Maryjo..., Wierzę w Boga...

Na dużych paciorkach (1 raz):

Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata.

Na małych paciorkach (10 razy):

Dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie dla nas i całego świata.

Na zakończenie (3 razy):

Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny zmiłuj się nad nami i nad całym światem.

Budowa Mszy świętej

Szczegóły

Utworzono: sobota, 24, wrzesień 2016 08:12

ks. Krzysztof

Budowa Mszy świętej

Każdy katolik, powinien znać budowę Mszy świętej. Msza święta składa się z czterech części (1+2+3+4); trzecia część zawiera trzy ważne elementy (A+B+C):

1. Obrzędy wstępne
Miejsce: sedilia czyli miejsce przewodniczenia

2. Liturgia Słowa

Miejsce: ambona

3. Liturgia Eucharystyczna

Miejsce: ołtarz

a) Przygotowanie darów ofiarnych

b) Modlitwa eucharystyczna z Przeistoczeniem

c) Komunia święta

4. Obrzędy zakończenia

Miejsce: ołtarz albo miejsce przewodniczenia

Liturgia Słowa i Liturgia eucharystyczna są głównymi częściami Mszy świętej.

Obrzędy wstępne oraz obrzędy zakończenia stanowią jej części ramowe.

Co dokonuje się podczas poszczególnych części Mszy świętej?

W obrzędach wstępnych Przygotowujemy się do Mszy świętej. Dokonuje się to poprzez śpiew pieśni, pozdrowienia, wprowadzenie, akt pokuty i modlitwę. W liturgii Słowa słuchamy, co Bóg mówi nam przez słowa Pisma Świętego, następnie odpowiadamy na nie wyznaniem wiary i modlitwą. W czasie przygotowania darów ofiarnych przygotowujemy stół ołtarzowy dla świętej Uczty Ofiarnej. Podczas Modlitwy eucharystycznej Kapłan odmawia Modlitwę eucharystyczną (wielką modlitwę uwielbienia i dziękczynienia = Eucharystia). Przy tym wypowiada on słowa Chrystusa z Ostatniej Wieczerzy (= Słowa Przeistoczenia): chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. My angażujemy się przez odpowiedzi i wspólnotowe wezwania. W Komunii świętej Jezus przychodzi do nas w świętej Uczcie. Podczas obrzędów zakończenia Umocnieni Słowem Bożym i Chlebem Życia, zostajemy przez kapłana wysłani w świat: "idźcie w pokoju Chrystusa".

Czego potrzebujemy do liturgii Słowa?

Lekcjonarz Tak nazywa się Księga, w której zawarte zostały wybrane teksty Pisma św. dla Mszy świętej:

- pierwsze czytanie

- psalm responsoryjny

- drugie czytanie

- Alleluja wraz z wersetem przed Ewangelią

- Ewangelia

Ambona Z ambony obwieszczane są słowa Biblii, czyli czytania mszalne i Ewangelia. Z ambony wygłaszane jest też kazanie.

Świece wraz ze świecznikami W Ewangelii słuchamy orędzia Jezusa Chrystusa, które powinno być światłem dla drogi naszego życia. O tym mówią nam płonące świece podczas Ewangelii. Płonące podczas Ewangelii świece powinny nam to uświadomić!

Ołtarz oraz to, co do niego należy...

Krzyż Na ołtarzu albo w jego pobliżu zawsze stoi krzyż. We Mszy świętej świętujemy Pamiątkę śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. O tym ma nam przypominać właśnie krzyż - znak zwycięstwa. Chrystusa i Jego największej miłości. Pamiętaj o słowach Jezusa z Ostatniej Wieczerzy: "To jest moje Ciało, które za was będzie wydane". "To jest moja Krew, która za was będzie wylana".

Relikwie W podstawie większości ołtarzy (albo płycie ołtarzowej, czyli mensie) wmurowana jest skrzyneczka (szkatułka), w której znajdują się relikwie = szczątki jakiegoś Świętego. Ten mały grób Świętego mówi nam, że każdą Mszę świętą świętujemy we wspólnocie z wszystkimi Świętymi, którzy są już u Boga.

Obrus ołtarzowy Ponieważ ołtarz jest świętym Stołem Pana, na którym sprawuje się Ucztę Paschalną, czyli Mszę świętą, dlatego leży na nim także obrus. Nazywamy go obrusem ołtarzowym.

Świece i kwiaty Świece i kwiaty stojące na ołtarzu pokazują nam, że Msza święta powinna być uroczystym Świętem. Także w domu stawiamy na stole świece i kwiaty, gdy przeżywamy jakieś szczególne święto. W okresie Adwentu i Wielkiego Postu na ołtarzu nie powinny stać żadne kwiaty.

Podczas przygotowania darów ofiarnych przygotowywany jest ołtarz dla Świętej Uczty. Kapłanowi pomagają w tym ministranci:

1. Przynoszą mszał wraz z pulpitem.

2. Przynoszą kielich i to, co do niego należy.

3. Przynoszą chleb, wino i wodę.

4. Pomagają przy obmyciu rąk.

Mszał W mszale nie są zawarte teksty Pisma świętego do czytań mszalnych, lecz modlitwy przeznaczone do sprawowania Mszy świętej (tak zwane oracje), np.: kolekta, modlitwa nad darami, modlitwa po Komunii świętej, Modlitwy eucharystyczne, modlitwy na błogosławieństwo itd.

Kielich Jest to naczynie liturgiczne, w którym w czasie Mszy świętej umieszcza się wino do konsekracji.

Puryfikaterz Tym ręcznikiem oczyszcza się i osusza kielich oraz patenę na Hostie.

Palka Służy do nakrycia kielicha mszalnego. Jest to kwadratowy kawałek usztywnionego płótna.

Korporał Ten kawałek płótna w kształcie prostokąta rozkładany jest na ołtarzu. Na nim dopiero stawia się kielich oraz patenę z Hostią podczas liturgii eucharystycznej.

Welon na kielich W niektórych parafiach jest także używany welon na kielich. Jest to tkanina (chusta) koloru białego lub koloru ornatu, którą nakryty jest kielich do momentu przygotowania darów ofiarnych. Ponownie kielich nakrywa się tym welonem po Komunii świętej.

Hostie, wino i woda

Głęboka patena w niej znajdują się: Hostie Większa Hostia i wiele małych Hostii (komunikantów). Jest to chleb przeznaczony do sprawowania Mszy świętej.

Naczynia do wina i wody (ampułki)

Podaje się w nich wino i wodę do Mszy świętej. W czasie przygotowania darów ofiarnych miesza się krople wody z winem. Czynności tej towarzyszą słowa modlitwy wypowiadane przez kapłana. Często znajdziesz na dzbanuszkach następujące litery: V = vinum = wino
A = aqua = woda. Obydwa obce słowa pochodzą z języka łacińskiego.

Obmycie rąk

Dzbanek (lawaterz) Większy dzbanek z wodą jest przeznaczony do obmycia rąk. Często jednak używa się do tej czynności także małego dzbanuszka, jeśli nie ma większego dzbanka.

Taca Woda podczas obmycia rąk, spływa do większego naczynia - miednicy.

Ręcznik (ręczniczek) Przy czynności obmycia rąk używany jest ręczniczek. Ministrant trzyma rozłożony ręczniczek przed kapłanem. Po zakończeniu tej czynności, ministrant składa go ponownie.

Modlitwa eucharystyczna najważniejsza modlitwa we Mszy świętej

Modlitwa eucharystyczna rozwinęła się z dwóch modlitw dziękczynnych, którymi modlił się Jezus przed i po Ostatniej Wieczerzy. Modlitwa eucharystyczna jest dzisiaj bardzo długą modlitwą! Posiada ona zawsze określoną budowę. Ministranci zaznaczają Modlitwę eucharystyczną dzwonkami albo uderzeniem gongu, a czasami przez niesienie pochodni.

Dzwonienie W Modlitwie eucharystycznej Dzwonki zwracają uwagę uczestnikom liturgii na coś szczególnego i ważnego. Zgodnie z przepisami liturgicznymi Komisji Episkopatu Polski do Spraw Liturgii, podczas Mszy świętej używamy dzwonków w następujących momentach:

Zapowiedź przeistoczenia: - gdy kapłan po modlitwie, podczas której trzyma ręce wyciągnięte nad kielichem, składa ręce nad tymże kielichem

Podniesienie: - podczas podniesienia Hostii św.

- podczas przyklęknięcia kapłana po podniesieniu Hostii św.

- podczas podniesienia Kielicha

- po podniesieniu Kielicha

W czasie Komunii świętej

Zapowiedź Komunii świętej: - bezpośrednio po zakończeniu recytacji lub śpiewu "Baranku Boży"

Komunia święta - gdy po odmówieniu modlitw przed Komunią świętą kapłan przyklęka, zanim weźmie do rąk Hostię św.

- gdy kapłan przyklęka przed zamknięciem tabernakulum

Podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu
- gdy kapłan otwiera tabernakulum

- gdy kapłan błogosławi Najświętszym Sakramentem

- gdy kapłan, po repozycji, przyklęka przed zamknięciem tabernakulum

Gong W niektórych parafiach na podniesienie używany jest również gong. Ministrant uderza wtedy młoteczkiem w dolną krawędź gongu.

Budowa Modlitwy eucharystycznej

Modlitwa eucharystyczna składa się z 11 elementów:

Rozpoczynamy Modlitwę eucharystyczną wezwaniami wprowadzającymi. Jest to krótki, radosny dialog kapłana z wiernymi:

K - Pan z wami!

W - I z duchem twoim!

K - W górę serca!

W - Wznosimy je do Pana! K - Dzięki składamy Panu Bogu naszemu!

W - Godne to i sprawiedliwe!

Dziękujemy i wielbimy Boga Ojca, za Jezusa Chrystusa i za wszystko, co On dla nas uczynił. Dlatego właśnie modlitwa ta nazywa się Modlitwą eucharystyczną. Greckie słowo "Eucharystia" znaczy "dziękczynienie".

Śpiewamy wspólnie uwielbienie i chwalę Bogu w hymnie "Święty, Święty, Święty". Prosimy aby dary chleba i wina stały się Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa. Równocześnie kapłan wyciąga ręce nad darami i czyni nad nimi znak krzyża.

Centrum Modlitwy eucharystycznej stanowią słowa Chrystusa z Ostatniej Wieczerzy (Przeistoczenia):

"To jest Ciało moje, które za was będzie wydane".

"To jest kielich Krwi mojej nowego i Wiecznego przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę".

Lud odpowiada: "Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale".

Wspominamy śmierć i zmartwychwstanie Pana Jezusa.

Modlimy się modlitwą ofiarowania. Mówi ona, że Ofiara Chrystusa jest obecna wśród nas. Prosimy aby Bóg przez Komunię świętą zjednoczył wszystkich we wspólnocie z Chrystusem i wzajemnie między sobą.

Razem z nami świętują...

- Wielka wspólnota Kościoła (papież, biskupi, kapłani, diakoni, wszyscy wierzący na całej ziemi), Święci w niebie (Najświętsza Maryja Panna, Apostołowie i wielu innych), Zmarli. Kończymy Modlitwę eucharystyczną słowami uwielbienia i chwały dla Pana Boga oraz naszym potwierdzeniem przez „Amen”.

PRZEZ CHRYSTUSA, Z CHRYSTUSEM I W CHRYSTUSIE, TOBIE, BOŻE, OJCZE WSZECHMOGĄCY, W JEDNOŚCI DUCHA ŚWIĘTEGO, WSZELKA CZEŚĆ I CHWAŁA, PRZEZ WSZYSTKIE WIEKI WIEKÓW

Wierni: AMEN.

Przyjmuję Komunię świętą

Podstawowa zasada dotycząca przyjmowania Komunii świętej:

Nie przyjmuję nigdy Komunii świętej:

- tylko dlatego, ponieważ inni, nawet wszyscy do niej przystępują!

- albo gdy kłócisz się z kimś i nie jesteś gotów pojednać się z nim!

- albo gdy przyjmując Komunię świętą, nie myślisz, bo działasz automatycznie!

Bezmyślność jest najgorszą rzeczą podczas przystępowania do Komunii świętej

Komunia (słowo łacińskie) znaczy wspólnota

Gdy przystępujesz do Komunii świętej, wówczas pomyśl, że w Świętym Chlebie Chrystus pragnie w szczególny sposób siebie nam podarować: "To jest Ciało moje, które za was będzie wydane"!

Przyjęcie Komunii świętej znaczy:

- Jestem na nowo we wspólnocie z Chrystusem!

- Jestem we wspólnocie ze wszystkimi chrześcijanami, którzy razem ze mną przystępują do Komunii świętej!

Kiedy przyjąłeś już Komunię świętą, wtedy usiądź na swoim miejscu:

- Nie rozglądaj się jednak wokoło po kościele!

- Nie rozmawiaj z sąsiadem!

- Lecz: patrz przed siebie i módl się przez chwilę w milczeniu do Jezusa Chrystusa:

Dziękuj Jezusowi, że On przyszedł do ciebie i że On daje ci siłę do wierzenia i kochania bliźniego!

Proś za tych, których kochasz (rodziców, krewnych, przyjaciół itd.), za ludzi znajdujących się w potrzebie (chorych, samotnych, głodnych itd.), za tych, dla których musisz być lepszy, za zmarłych, których znałeś!

Ty możesz także modlić się za siebie: możesz powiedzieć Jezusowi, do czego szczególnie ma On udzielić ci siły i wytrwałości!